آشنایی با دوربین مدار بسته

دوربین مدار بسته تلویزیونی (CCTV)، می توانند تصاویر و یا فیلم های ضبط شده را برای اهداف نظارتی منتشر کنند، و می توانند هم دوربین فیلمبرداری و هم دوربین عکاسی دیجیتال باشد. "ماری ون براون" مخترع دوربین های مدار بسته بود

.

دوربین های فیلم برداری

دوربین فیلمبرداری، یا آنالوگ و یا دیجیتال هستند.بدین معنی که آنها بر اساس ارسال سیگنال های آنالوگ و یا دیجیتال به یک دستگاه ذخیره کننده مانند نوار ضبط ویدئویی و یا کامپیوتر رومیزی و یا لپ تاپ کار می کنند.

آنالوگ

این دوربین های آنالوگ، می توانند تصاویر را مستقیما به نوار ضبط ویدئویی که قادر به ضبط سیگنال های آنالوگ هستند را انتقال دهند. اگر سیگنال های آنالوگ در نوار ضبط شوند، آنگاه، نوار باید با یک سرعت بسیار آهسته به منظور تداوم عمل اجرا شود. این امر برای اینکه اجازه دهد تا نوار سه ساعته به مدت 24 ساعت اجرا شود، باید آن را بر اساس یک زمان گذشت، که معمولا حدود چهار فریم در یک ثانیه می باشد، اجرا کند. در یک ثانیه، صحنه دوربین به طور قابل توجهی می تواند تغییر کند. بعنوان مثال، فردی که در حال قدم زدن در فاصله 1 متری است، و اگر فاصله را به چهار بخش تقسیم  یعنی چهار فریم یا "عکس فوری" در زمان، آنگاه هر فریم همواره مانند یک جسم کدر به نظر می رسد، مگر این که شیء بی تحرک باقی بماند.

سیگنالهای آنالوگ نیز می توانند به سیگنال دیجیتال، برای ضبط کردن بر روی کامپیوتر به عنوان سیستم دخیره کننده دیجیتال، تبدیل می شوند. بدین منظور، باید دوربین فیلمبرداری آنالوگ را مستقیما به کارت ضبط ویدئو در کامپیوتر متصل کد ، و سپس کارت سیگنال آنالوگ را به دیجیتال تبدیل می کند. این کارت ها نسبتا ارزان هستند، اما به ناچار سیگنال های دیجیتال فشرده هستند تا بتوان ضبط ویدئو را بر یک پایه مستمر ذخیره سازی کرد 5:1 (فشرده سازی MPEG).

یکی دیگر از راه ها برای ذخیره سازی تصاویر ضبط شده بر روی یک دستگاه غیر آنالوگ، استفاده از ضبط کننده ویدئویی دیجیتال (DVR) می باشد. این وسیله قابلیت مشابه عملکردی با یک کامپیوتر را، با یک کارت کپچر و نرم افزار های مناسب ضبط، دارد. بر خلاف رایانه های ( کامپیوتر) شخصی، اکثر DVR ها طراحی شده برای مقاصد CCTV، دستگاه هایی هستند که نیاز به نگهداری کمتر و راه اندازی ساده تر از رایانه های شخصی می باشند.

برخی از DVR ها، دارای قابلیت پخش دیجیتال سیگنال های ویدئویی می باشند و در نتیجه مانند یک دوربین شبکه ای عمل می کنند. اگر دستگاه اجازه پخش دیجیتال سیگنال های ویدئویی را بدهد اما آن را ضبط نکند، آن را "سرور های ویدئویی" می نامیم. این دستگاه، هر دوربین آنالوگ (یا هر سیگنال ویدیویی آنالوگ) را به یک شبکه تلویزیونی مبدل می کند.

دیجیتال

این دوربین ها دیگر نیازی به یک کارت کپچر ندارند، چرا که آنها از یک سیگنال دیجیتال که می تواند به طور مستقیم در یک کامپیوتر ذخیره شوند، استفاده می کنند. سیگنال فشرده 5:1 می باشد اما کیفیت بهتر DVD را می توان با فشرده سازی بیشتر به دست آورد (MPEG-2 استانداردی برای DVD است و دارای نسبت تراکم بالاتری از 5:1، که در بهترین حالت کیفیت آن کمی پایین تر از 5:1 می باشد و قابل تنظیم برای مقدار فضای ذخیره سازی می باشد تا در مقابل کیفیت تصویر، فضای مورد نیاز داشته باشد). بالاترین کیفیت تصویر DVD تنها به مقدار کمی از کیفیت اولیه 5:1 فشرده شدهDV کمتر است.

ذخیره سازی ضبط دیجیتال غیر فشرده فضای بسیار زیادی را اشغال می کند و تنها چند ساعت ویدیوی غیر فشرده به سرعت می تواند فضای یک هارد دیسک را پر کند. ضبط غیر فشرده ممکن است خوب بنظر برسد اما نمی توان ضبط با کیفیت غیر فشرده را با یک اساس مستمر اجرا نمود. تشخیص حرکت نیز گاهی امبدل به یک فرایند وقت گیر در ضبط غیر فشرده می شود.

با این حال، در هر موقعیتی که کیفیت استاندارد دوربین مورد استفاده قرار گیرد، کیفیت رفته رقته ضعیف می شود چرا که حداکثر رزولوشن پیکسل از تراشه های تصویر در بسیاری از این دستگاه 320.000 پیکسل است (کیفیت آنالوگ در خطوط تلویزیون اندازه گیری شده است اما نتایج به دست آمده همان است). آنها به طور کلی، زمینه های افقی و عمودی خطوط را گرفته و آنها را با هم ترکیب می کنند تا یک فریم واحد تولید کنند. نرخ فریم حداکثر به طور معمول 30 فریم در هر ثانیه است.

همانطور که گفته شد، دوربین های چند مگاپیکسلیIP-CCTV به زودی در بازار عرضه می شوند. هنوز بسیار گران قیمت هستند اما می توانند با رزولوشن های 1 و2 و3 و5 و حتی تا بیش از 11 مگا پیکسل تصاویر ویدئویی را ضبط کنند و بر خلاف دوربین های آنالوگ، جزئیاتی مانند صفحه پلاک ماشین را می توان به راحتی خواند. با رزولوشن 11 مگاپیکسل، تصاویر با کیفیت قانونی تولید می شوند که در آن، هر دست یک فرد را می توان متمایز کرد. از آنجا که رزولوشن های بسیار بالاتری با این نوع دوربین در دسترس می باشد، از آنها می توان برای پوشش منطقه وسیعی که معمولا به چندین دوربین آنالوگ نیاز می باشد، استفاده کرد.

شبکه

دوربین های IP و یا دوربین های شبکه، دوربین های ویدئویی آنالوگ و یا دیجیتال، به اضافه یک سرور ویدویی با IP آدرس، که قادر به اجرای تصاویر ویدئویی و گاهی اوقات، حتی صدا می باشند.

از آنجا که دوربین های شبکه، دستگاههای تعبیه شده می باشند و نیازی به یک سیگنال آنالوگ خروجی ندارند، لذا می توانند رزولوشن هایی بالا تر از دوربین های آنالوگ مدار بسته داشته باشند. دوربین های مدار بسته آنالوگ شامل رزولوشن های PAL (768×576) و یا NTSC (720×480) می باشند در حالیکه دوربین های شبکه می توانند دارای رزولوشن های VGA (640×480)، SVGA (800×600) و یا quad-VGA (1280×960، یا همان "مگا پیکسل"( باشند.

دوربین های آنالوگ و یا دیجیتال متصل به سرور های ویدئویی به عنوان دوربین های شبکه عمل می کنند، اما اندازه تصویر محدود شده است به استاندار تصویر دوربین. با این حال، اپتیک - لنز و سنسور تصویر- نه رزولوشن تصویر- اجزایی هستنند که کیفیت تصویر را تعیین می کنند.

دوربین های شبکه را می توان برای هر امور نظارتی ارزان ( یک دوربین شبکه، کابل کشی اترنت و یک رایانه) ، و یا جایگزینی برای کل دوربین مدار بسته مورد استفاده قرار داد. دوربین ها را می توان به دوربین های شبکه، ضبط کننده ها را می توان به DVR ها و مانیتورهای CCTV را می توان به کامپیوترهایی با صفحه نمایش TFT و نرم افزار های تخصصی تبدیل کرد. تولید کنندگان ویدئویی دیجیتالی  ادعا می کنند که تبدیل و نصب و راه اندازی دوربین مدار بسته به تاسیسات ویدئویی دیجیتال ذاتا بهتر است). بحث های زیادی بر روی محاسن و قیمت در خور عملکرد دوربین های شبکه در مقایسه با دوربین های آنالوگ وجود دارد. بسیاری که در صنایع دوربین های مدار بسته دخیل هستند، ادعا دارند که بسیاری از دوربین های آنالوگ می توانند بهتر از دوربین های شبکه ای با یک قیمت پایین تر عمل کنند.

دوربینهای دیجیتال

این نوع دوربین ها را می توان از هر مغازه معتبری خریداری و تصاویر بسیار عالی گرفت. رزولوشن پیکسل مدل های کنونی به راحتی به 7 میلیون پیکسل (7 مگا پیکسل) رسیده است. برخی از مدل های تولید شده توسط کانن یا نیکون دارای رزولوشن بیش از 10 مگاپیکسل می باشند. با این رزولوشن ها و با سرعت شاتر بالا مانند 1.125 در ثانیه، می توان عکس هایی با فرمت JPG بر اساس تشخیص در حرکت گرفت، که نه تنها می توان کسی که در حال گذشتن از جلوی دوربین است را دید، بلکه حتی می توان از چهره افرادی که رانندگی می کنند عکس تهیه کرد.

این دوربین می تواند متصل به پورت USB شود. اما بسیاری از آنها در حال حاضر قابلیت USB در خود دارند. تمام چیزی که برای یک دوربین لازم است، نصب آن بر روی براکت دیوار و تنظیم در جهت مورد نظر می باشد.

دوربینهای دیجیتال مدرن می توانند عکس های فوری با قابلیت 500 کیلوبایت بر ثانیه بگیرند و این عکس های فوری بطور اتوماتیک توسط نرم افزار دوربین دانلود و مستقیما به کامپیوتر برای ذخیره سازی وارد می شود. در صورتی که کامپیوتر به اینترنت متصل باشد، آنگاه تصاویر به صورت خودکار به هر کامپیوتر دیگری در هر جای دنیا ارسال می شود.

برای این نوع دوربین ها، کاربر کار خاصی انجام نمی دهد، فقط آن را به پریز می زند و در جهت دلخواه تنظیم می کند. جهت به راحتی می تواند خیابان، بیرون منزل و یا ورودی یک بانک و یا ایستگاه های مترو باشند.

امروزه، دوربین های دیجیتال به صورت بی سیم ساخته می شوند، به طوری که بدون استفاده از کابل USB ، تصاویر به سادگی به صورت بی سیم از ماورای دیوار یا سقف به کامپیوتر منتقل می شوند.